Πάνω από εκατό γεροντοκόρες αριθμούσε μετά τον πόλεμο η Απάνω Βρύση, μέχρι τα περβόλια της Βαρής και τα Σταμνάδικα, λες και το μικρόβιο της ψηλομυτιάς και της ξινίλας δεν είχε αφήσει σπίτι που να μην κτυπήσει. Μια μάτσα άκληρες, που ’χαν μείνει να κρατούν το λιωμένο λάβαρο της Απάνω Βρύσης, που δεν είχαν χαλαλίσει τον εαυτό τους σε κανέναν και που ακόμα περίμεναν τον καλό τους σε μια πεθαμένη γειτονιά, χωρίς παιδιά να φωνάξουν για να την ξυπνήσουν, κλειδωμένες μέσα σ’ εκείνα τα, από «μπορσελάνα κτισμένα», αρχοντόσπιτα, είχαν αρχίσει να κουστώνουν πιο γρήγορα κι απ’ τα κατράνια που καρτερικά κρατούσαν ακόμα τις στέγες των σπιτιών τους.

Ω θείε αιθήρ και ταχύπτεροι άνεμοι / πηγές ποταμών κι αναρίθμητο γέλασμα / θαλάσσιων κυμάτων και παμμήτορ γη, / και τον παντεπόπτη κύκλο τού ήλιου καλώ / δείτε με πώς πάσχω θεός από θεούς.

«Η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από έγγραφα του Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών»
Επιλογή-Επιμέλεια-Σχολιασμός: Άρης Ραδιόπουλος
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ / ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Σχολιασμένη έκδοση αρχειακού υλικού