Περισσότερο παρά ποτέ στο θέατρο του Δημητριάδη, το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ’ τον κύκλο –με τετελεσμένη βέβαια την απουσία του θεού και ίσως μάλιστα χάρη σ’ αυτήν– εδώ παραμένει ανοιχτό. Ο «Κυκλισμός του τετραγώνου» δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, του άτοπου, του ανεκπλήρωτου.